Instrukcja pozyskiwania ślimaków w naturalnym środowisku oraz ich przechowywania w punktach gromadzenia

Pozyskujemy tylko osobniki powyżej 3 cm średnicy muszli, poza terenami parków narodowych, rezerwatów przyrody oraz parków krajobrazowych, uwzględniając jednak zbiór z administratorami lub właścicielami gruntów, na których ślimaki przebywają.

Schwytane ślimaki wkładamy do przewiewnych siatek, worków lub pojemników. Wszystkie czynności wykonujemy w terminie określonym w decyzji regionalnego dyrektora ochrony środowiska.

Skupione ślimaki należy pakować w worki raszlowe i ułożyć na paletach lub raszakach (owiew powietrza). Ilość zwierząt w workach powinna  być o połowę mniejsza niż to wynika z jego objętości, aby zapewnić im luz, dzięki któremu będą swobodnie układać się na platformie. Powinny stanowić niezbyt gruba warstwę. Ponadto worki ze ślimakami musimy wzruszać i obracać co najmniej 2 razy dziennie, co daje lepszy dostęp powietrza.

Zwracamy uwagę na to, aby w workach nie znalazły się ślimaki małe, o niezakończonym procesie twardnienia skorupy. Takie zwierzęta często ulegają zgnieceniu, a w konsekwencji padają. Ciało ulega rozkładowi, w czasie którego wydziela się amoniak. Ulatniający się gaz zatruwa sąsiadujące ślimaki, które padają, a następnie gniją. Z małego ogniska proces rozszerza się dalej. Objawem zachodzącego procesu jest nieprzyjemny zapach wydzielający się  z worków oraz zacieki będące wynikiem rozpływania się ciał ślimaków.  Z worków, w których stwierdzamy początki wyżej wymienionego procesu musimy natychmiast usunąć padłe zwierzęta. W razie konieczności przechowywania ślimaka dłużej niż trzy dni należy oddzielić ślimaki od ich odchodów (które również wydzielają amoniak), należy przerzucić je do czystego worka i przechowywać do momentu odbioru według takich samych warunków jak powyżej

W trakcie odbioru, ślimaki należy z worków przesypać do skrzynek i tak wydać na samochód.